morgen op het water

het is in de vroegte van de dag

daar hou ik van

zien hoe de morgen zich door de nevels vecht

naar het zonlicht

neus ogen oren

gespitst gesperd

zoals mijn hond

die mij roept

als een vreemde

mijn grint doet knerpen

het water droomt nog even

wil de geheimen van de nacht

nog niet naar buiten dragen

nog even je warmte vasthouden

het laken in de hals

dan breekt de aarde weer open

spuwen de fabrieken schaars geklede dagjesmensen

op vlonders en in boten

de futen duiken onder

slechts de brutaalste van de eenden

kloppen hen de zakken leeg

zoals de bootverhuurder en de bakker

maar nu nog even niet

nog even is het water van mij en de vogels

het omarmende groene water

leven en dood tegelijk

ik voel de dreiging onder me

angst

mijn botten tintelen van genot

uitgelatenheid

beide ken ik van dichtbij

een ver maar toch vertrouwd familielid

alsof ik huiswaarts keerde

als de nevels zijn vervlogen

keer ik om

naar mijn landhuis