De Huilwinkel

Column 144 De Huilwinkel

Sinds enige tijd is er in ons dorp een Ruilwinkel, waar de brave burgers hun in onbruik geraakte spulletjes heen kunnen brengen. In ruil daarvoor kunnen ze iets mee terug nemen, wat een ander weer ingebracht heeft. Niemand geloofde daar eigenlijk in, want sinds jaar en dag wordt ons land overspoeld met rommelmarkten, kringlooporganisaties en brocante-boerderijen. Dus wie heeft er nu nog behoefte aan een Ruilwinkel. Bovendien is ons als kind al geleerd dat als er twee ruilen er één moet huilen”. Dat zou betekenen dat er net zoveel plaats moet zijn voor een Huilwinkel. Een verzamelplaats voor mensen die samen willen terugkijken op hun domme daden en bij elkaar eens lekker kunnen uithuilen. Ach, eigenlijk bestaat er al zoiets. Want onlangs zag ik toch in allerlei verschillende media onze premier terugblikken op zijn domme daden uit het verleden. Dat werden vrij lange programma’s merkte ik. Uithuilen bij van Nieuwkerk en meerdere Npo radio en Tv-programma’s. Voor hem wel aardig natuurlijk, omdat hij thuis niemand heeft om tegen aan te janken. Maar o wee...o wee...deze uitgekookte lachende slimme vos heeft daar een bedoeling mee. Geloof me, alles waarover hij spijt betuigt, herhaalt zich op het moment dat hij zijn berouw betuigt. Ook dit zijn weer even grote sprookjes als die leugens uit het verleden. Valse tranen zijn het en die horen niet thuis in een Huilwinkel waar eerlijke en goed bedoelende brave burgers hun oprechtheid tonen. Hij heeft als stopwoordje weliswaar `...en dat meen ik oprecht...`, maar dat is zijn grootste onwaarheid. In de politiek is eigenlijk niemand oprecht. Nou nou nou... wat een hoogdravende taal, denkt u wellicht, maar ja het is mijn schuld niet. Ik poets mijn tanden in onschuld. Ik kan niet wachten tot onze Premier onze Dernier wordt, want de nieuwe man is al in beeld gekomen, Als Sinterklaas heeft hij zijn historische en roemrijke intocht al aangekondigd. Ja ja mensen Nederland zal zich vernieuwen, Nederland herleeft. Jan Roos is in aantocht, u weet wel van van de Oekraïne-enquête en ‘de echte Jannen.`Hij heeft zich bekeerd tot de politieke partij VNL, een groepje verdwaalde dwazen die hun oorsprong hadden bij Geert Wilders. Jan Roos, El Salvador, Jantje Beton, maar voor mij Jan met de korte achternaam. Ik kijk met genoeglijke spanning uit naar de komende verkiezingen.....Donald Trump de Lage Landen.... Allée zeg, da´s ene goeie....voor de Huilwinkel.

Joh ga schrijven...

Column 143 “Jôh, ga schrijven”

Liever had ik het er niet over gehad, maar ja soms wordt de kriebel zo groot, dat je het toch niet kunt binnen houden. De Olympische Spelen, bedoel ik. Bij de openingsceremonie zag ik dat Irak slechts vijf deelnemers had. “Maar,” verzekerden ze mij, “dat is bij de Paralympics wel anders.”

Werden wij weken van tevoren getrakteerd op gulzige uitspraken door het uitzinnige sportjournaille, stapels gouden plakken zouden voor ons klaar liggen, de gehele zilvervloot en brons genoeg om een reusachtig borstbeeld te maken van Camille Crupule, ons onvolprezen IOC-lid. Naarmate de resultaten tegenvielen namen de belangstellingen af. Het gebruikelijke van ‘onze jongens en meisjes’ naar ‘zij’, die deelnemers, in de volksmond meestal ‘hunnie’ genoemd, zagen we ook hier weer. Akkoord het oog is groter dan de maag en hebzuchtig hamsteren heette vroeger de VOC-mentaliteit. Wat mij echter nog het meeste stoort aan deze Spelen, nee niet de zuchtige Yuri of de zielige beachvolleyballspelers die door eigen maatjes naar huis werden gestuurd, nee...wat mij het meeste stoort zijn die oeverloze gesprekken tussen de atletische beelden in. Sjongejonge, wat kunnen die ouwehoeren, zeg. Terwijl op andere tv-netten prachtige beelden van wedstrijden van allerlei aard te zien zijn, zit Nederland oranje te neuzelen en te treuzelen. Maar goed, elk live-beeldje zal wel een hoop geld kosten en dat hebben ze waarschijnijk niet bij de NPO, of ze hebben het er niet voor over. Hier zou ik, met tegenzin weliswaar, nog wel mee kunnen leven, maar dan tenslotte, als je op de vroege morgen, nog in bed luisterend naar radio één, een verslaggever ter plaatse zijn verslag hoort doen, dan slaan de blauwe plekken toch wel spontaan op zijn sportminnende ziel. Erben Wennemars, die jongen die zo leuk kon schaatsen, weet u nog? Met zijn spraakafwijking zou je normaal gespro gespro gesproken geen verslag-verslag-verslaggever kunnen worden-worden-worden. Ja , ik weet het is sneu voor die vreselijk aardige jongen, maar mijn oren zijn me minstens zo dierbaar als zijn streven naar een journalistieke loopbaan. Ik bedoel, op die manier gaan de Spelen wel erg lang duren-duren-duren. Nou wil ik niet de spot drijven met iemands tekortkoming, want juist afwijkingen geven de meeste kleur aan het leven, maar de NPO vindt het nodig om zijn verhaal elk half uur te herhalen. In die vroege morgenuurtjes heb ik dan zo’n vijf keer hetzelfde brokkelige verhaal gehoord. Ik krijg het daar benauwd van. Telkens, als hij klaar is met zijn verhaal, moet ik een glas water drinken, zo erg is het. Inhoudelijk zijn die verhalen prima, vanuit leuke invalshoeken bedacht, maar het gaat verloren doordat de aandacht steeds weer wordt getrokken naar de uiteen vallende zinnen. Daarom mijn advies aan Erben: “Joh, ga schrijven,” en ik beloof je boeken te kopen, want wat je dan zegt is erg goed.