alles
gaat voorbij (c) istvan koning
klinkende
rotsen zijn traag
van
begrip
zwerfstenen
heel anders
stralen
wijsheid
naar
het hemelkoper
dat
slechts zijn vinger hoeft te leggen
op
de zere plek
om
je doldwaas te doen dansen
van
droogte
want
vreugde zit in het diepe water
verdriet
in de schepen
meestal
onbereikbaar
en
voorbijgaand
mijn
hoofd
vaart
kalm en met ontzag
de
zwerm vast tegemoet
want
de bruid
moet
worden binnengehaald
met
bellend koper
en
blazen hout
de
olie lampt geduldig
tot
het op is
terwijl
het licht als water
door
je ogen vliegt
ongrijpbaar
en onvindbaar
ook
onvermoeibaar trouwens
wachtend
op de graaf
van
het graf
waarin
ik niet geloof
maar
dat doe ik wel vaker
als
de wind
zijn
licht laat ruisen
over
de dingen
in
mijn kamer
zou
spreken alles kapotmaken
zelfs
het minste stemgeluid
zou
scherven doen rinkelen
als
het geld
in
de zakken
der
gerechtigheid
wolken
drijven in kleuren mij toe
omwille
van hun eeuwigheid
vluchtig
als nevel voor de zon
de
geboorte
voor
de dood
en
erna
altijd
maar vluchtig
gelijk
een winter
zich
nooit thuis zal voelen
geen
tijd heeft
zich
te rekken
in
zijn wit'te
van
bomen daken velden
geschikt
op het doek
van
mijn oog
eeuwig
smeltend
om
tranen gestort te zijn
in
de zeeën van ongerechtigheid
voor
de uitgestoken ogen
omdat
er geen uitzicht was
slechts
dogma's
probeerden
te doen zien
terwijl
ze blindden
vromen
gaan op de tast
naar
hartje donker
hopen
ijdel op olie
om
het pad te zien dat hen draagt
vriendschappen
ontstaan uit wanorde
chaos
leidt tot huwelijk
erger
dan de bidsprinkhaan
verteerd
worden door nazaad
robuust
en brutaal
met
een mond vol gele nagels
waarin
zich geen woorden vormen
die
ik ken
maar
malende voerballen
hun
weg zoeken in snackbars
naar
buiken van wellust
en
vluchtigheid
opgezwollen
en barensbereid
eet
dan maar door
drink
dan maar verder
want
alles is reeds verteerd
door
het ziekelijke vuur
van
aandacht en overheersing
maar
alles drijft voorbij
als
adem in de witte winternevel
