Voor Het Kind

Met de nadruk op 'Het'.

Ze droeg een warme grijze wintermantel met een echt zilvervosje als kraag, toen ze aangesproken werd door een man van middelbare leeftijd.

Het gebeurde op de Albert Cuyp in Amsterdam, de grote verzamelplaats van armen en rijken, van blanken en zwarten. Soms denk ik wel eens, zo hoort de wereld vermengd te zijn. Zoals hier op de Albert Cuyp en niet zo verminkt als de werkelijkheid.

"Mag ik U effe wat vraoge, daome?" Zijn brillenglazen waren dik en werden omrand door een zwart en zwaar montuur.

Hij had zwart sluik haar, dat door de koude regen vastplakte op zijn hoofd.

Koud was het zeker met slechts enlele graden boven nul en regen, die twijgelde tussen natte sneeuw en water.

De stad had haar uiterste best gedaan zich te tooien in het feestkleed van december, maar nu de flarden regen de straten afsnuffelde, bleef er van het feetselijke weinig over.

"Kijk, daome," zei hij." ik doen mee met een aktie. De aktie 'voor Het kind, met de nadruk op Het. Zegt U dat wat?"

Er kwam een grijsblond kort gekapt bejaard hoofdje uit de zilvervos te voorschijn. "Daar heb ik geloof ik wel een svan gehoord, ja," sprak het dametje met een allerliefst bescheiden stemmetje, " heeft dat niet iets te maken met....."

"Juist ja," onderbrak hij haar," met kinderen. Maar niet alleen met kinderen van deze planeet, het heeft ook te maken met Het kind, met de nadruk op Het, evenzeer alsmede ook eveneens met alle kinderen van deze aarde. t Is tenslotte december. Kijk-es hier daome, voor deze aktie "voor  het kind' met de nadruk op Het, verkoop ik u deze kerstkaarten, voor het goede doel."

Hij pauzeerde even en keek haar met zijn brilvergrote zwarte ogen doordringend aan. "En voor een lage prijs," voegde hij er nog aan toe.

"Maar," wierp het dametje tegen," gaat die aktie dan niet over postzegels of zo?"

"Ook daome, ook. Kijk-es daome," en hij diepte een paar velletjes kinderzegels uit een verfomfaaide bruine aktetas.

"Alle postzegels benne een kwartje duurder as op et postkantoor. Dat komt zo. De PTT zorgt zogezeid voor alle aardse kinderen en dat kwartje d'r bovenop is voor Het kind, met de nadruk op Het, waar evenzeer ook mede de kerstkaarten voor bestemd zijn."

"Gut, ja, ik weet het zo niet," zei ze aarzelend en probeerde de man onderzoekend aan te kijken, maar toen hij zijn grote glasogen in de hare prikten, richtte ze snel haar blik op de langs de kramen trekkende mensen.

"Had ik U al gezegd, dat ze goedkoop benne? En kerstkaarten heb U toch nodig, nietwaar?"

Het dametje sputterde: Je hoort zo vaak, dat je bedrogen wordt bij zulk soort akties, he."

"Heb U zelf kinderen?" sneed zijn scherpe stem dwars door haar heen. Ze schrok van de aggressieve ondertoon in die stem, en aarzelde.

"Nou, nou heb U ze zelf??" klonk het nogmaals, toen ze niet snel genoeg antwoordde.

"Gut ja....ik heb vijf kinderen en veertien kleinkinderen, maar wat hee...."

"Dan zou U niet zo mgen praten, daome," klonk het bestraffend," dan zou U zulke dingen niet zo mogen zeggen, weet u dat. Zelf lekker gezonde en rijke kindertjes hebben en die arme en zieke kindertjes zomaar gewoon laten barsten. Dat is asociaal, daome, heel asociaal!! En dan heb ik het nog niet eens over het kind, met de nadruk op Het. Die mag je toch helemaal nooit of te nimmer laten barsten, zeker?"

Het gekapte kopje, dat zoeven nog zo fier boven het bont had uitgekeken, was weer angstig naar beneden gedoken, alsof de grijze wintermantel bescherming kon bieden.

:Nou, goed dan," zei ze om van hem af te zijn, " geeft U mij dan maar een kaart en een postzegel."

"Nee, daome, dat gaat niet. Daar hebben de kindertjes niks an." zei de man, " ze zitten in zakkies van vijf stuks. De kaarten benne 7,50 pr zakkie en de postzegels 6,50 per velletje van zes stuks."

Hij gad ze al zijn tas gediept en duwde ze de oude vrouw in de handen.

"Dat is dan precies vijftien gulden," taterde hij verder.

Ze viste een briefje van tien een een muntstuk van vijf uit haar beursje en wilde dat de man overhandigen. Ineens trok ze haar hand met het geld terug. "Ho, wacht U eens even, dat is veertien gulden en geen vijftien."

"Dat weet ik, daome, dat weet ik, maar de meeste mensen geven graag een piekie extra voor het goeie doel."

Teglijkertijd gristen zijn vinger haar het geld uit de handen.

"Fijn daome, dank U wel, alsook mede namens de kinderen  en Het kind."

Hij maakte al aanstalten zich uit de voeten te maken, toen de oude dame hem vroeg:"Mag ik U eens wat vragen?"

"Jazeker, daome, maar m'n tijd is beperkt. De kindertjes, begrijpt U wel."

"Hebt U zelf kinderen?" vroeg ze.

De man aarzelde toen ze hem belangstellend aankeek.

"Ja," zei hij achterdochtig," ja ik heb drie kindertjes, hoezoo?"

"O, gelukkig," sprak de oude mevrouw," dat is een hele geruststelling."

"Hoezo, doame, een geruststelling?" De man was op zijn hoede.

"Nou kijk," hernam de dame," als U een bedrieger bent, dan komt er in elk geval toch nog iets van mijn geld bij de kinderen terecht. Uw eigen kinderen, begrijpt U wel? Want die zullen het dan wel niet zo makkelijk hebben ....met zo'n vader. Goedenmiddag."

En weg liep ze, om zich nog even om te draaien, naar de verbijsterde man, die waarschijnlijk voor het eerst met een mond vol tanden stond.

"Vrolijk kerstfeest voor U en Uw kinderen," wuifde ze hem toe.

"Krijg nou wat..." gromde de man binnensmonds, maar zijn ogen speurden alweer het trottoir af naar een volgend slachtoffer.