hartstikke

Hartstikke...

Het was een grijs geheel, daar in dat kamertje. Het spaarzame licht dat door de kleine ramen naar binnen viel maakte het er niet vrolijker op. Vooral niet omdat zij uitzicht boden op een grauwstenen muur.

Hij zat achter een groot bureau, zo’n klassiek zwaar meubel van rood mahoniehout gemaakt, met mooie dikke gedraaide poten. Met de wijsvinger van zijn rechterhand rolde hij het wieltje van zijn computermuis heen en weer. Waarom nou steeds heen en weer, dacht ik. Dan gaat het beeld toch steeds op en neer, op en neer. Zijn matte blauwe ogen verraadden zijn vermoeidheid. Ach hij was de leeftijd van dagelijkse harde arbeid ook al gepasseerd. Zo gaat dat, als je de leeftijd bent gepasseerd, wordt je zelf ook gepasseerd door de jongere mensen, die jouw werk wel willen overnemen, die jouw plaatsje wel willen innemen. Jóuw plaatsje, waaraan je een heel leven hebt gebouwd en waar je hard voor hebt geknokt. Waar je duizenden mensen hebt ontvangen, die tegenover je zaten, aan de andere kant van dat majestueuze bureau. “Ja,” sprak hij langzaam, zonder zijn ogen van het scherm af te wenden. “Ja, ik zie dat je in 2011 boezemfibrilleren hebt gehad...”

“Nou” zei de man tegenover hem, “nou. ..dat was volgens mij geen boezemfibrilleren, maar..”

“Ja,” vervolgde de arts, ”hier staat het... boezemfibrilleren...2011, ja hoor, ja” 

“Nee,” hernam de man,” dat was geen boezemfibrilleren. Ik ben toen gekatheteriseerd, vanwege pijn op de borst. Maar dat bleek te komen van de medicijnen, omdat ze  vergeten waren mij maagbeschermers voor te schrijven. Jouw collega.....”

Verder kwam hij niet, want hij werd onderbroken door de vraag:”Had je verder nog klachten of vragen?” Inmiddels keek hij niet meer naar het beeldscherm, maar bladerde lusteloos in een dossiermap, die zijn beste tijd allang had gehad, gezien de vele aantekeningen op de buitenkant en de dikke stapel A-viertjes aan de binnenkant. “Ja....eh....ik weet niet..,” zei de man. Er klonk teleurstelling in zijn stem. “Ja ik heb voor de zoveelste keer weer een nieuwe verpakking van een medicijn. Kan het zijn dat ook de samenstelling ervan dan is veranderd, want het lijkt wel iets minder te werken dan die vorige.”

En omdat de arts zweeg vervolgde hij: ” ...eh...misschien dat je lichaam d’r eerst aan moet wennen...”

De arts sloeg de map dicht en draaide zich weer naar zijn computer. “Dat zou kunnen,” mompelde hij. “ Zullen we dan maar weer over een jaar afspreken?”

De man in de patiëntenstoel schuifelde ongemakkelijk heen en weer. “Hebt u de bloeduitslagen al binnen. Ik heb vorige week...”

“Ja,” zei de arts, ”die ben ik juist aan het opzoeken.” Zijn wijsvinger rolde weer heen en weer. “Ja, hier heb ik het....even kijken....ja hoor, alles ziet er behoorlijk uit....nou dat is dan mooi....niets om je zorgen over te maken. Loop maar even mee naar de secretaresse voor een afspraak.”

Op de gang gaf hij me een hand. “Tot de volgende keer dan maar....o ik zie dat je de golfschoenen al aan hebt...”

“Ja,” zei de man, “ik ga zo meteen de baan.....” 

Maar de arts had zich al omgedraaid en de deur van zijn spreekkamer sloeg dicht. Weemoedig staarde de man naar de dichte deur en dacht aan zijn oude dorpsdokter, die tijd voor je had, die belangstelling voor je had, die met je was begaan en naar je kon luisteren en die....

“Kijk eens meneer Koning, uw nieuwe afspraak voor volgend jaar...ziet u....kwart over tien op  4 november...”

“Ik wil het liefst zo vroeg mogelijk “ zei ik.

“Ja,” zei de secretaresse,” dat staat hier...kwart over tien...ziet u wel..” Laat ik maar niet aandringen, dacht ik, want straks vinden ze me nog een vervelende ouwe vent.

Eenmaal in de veilige armen van de autostoel, dacht ik:  nou ja, laat maar gaan, de uitslagen waren goed en zo meteen...heerlijk naar de golfbaan. De zon schijnt magertjes maar het is windstil...een prachtige herfstdag.